«Αυτό ήταν το σπίτι μας στη Συρία. Έτσι θα είναι και το σπίτι μας στη Γερμανία. Το ζωγραφίζω συχνά για να μην ξεχάσω πώς ήταν» λέει η μικρή Νουρ και απευθυνόμενη στον δάσκαλό της του ζητά ξυλομπογιές για να δώσει «ζωή» στη ζωγραφιά της. Η Νουρ είναι ένα από τα παιδιά του σχολείου που έχει στηθεί από εθελοντές στο κέντρο φιλοξενίας προσφύγων της Softex, στη δυτική Θεσσαλονίκη, και το «τρέχουν» οι ίδιοι οι πρόσφυγες της δομής.

Για τέσσερις ώρες την ημέρα, περίπου 60 παιδιά από 6 έως 13 ετών, αφήνουν για λίγο τις σκοτούρες και τις δυσκολίες της ζωής σ’ ένα προσφυγικό καμπ και κάθονται και πάλι στα θρανία, απολαμβάνοντας τη διαδικασία της μάθησης, αλλά και του παιχνιδιού, όταν σημάνει η ώρα του διαλείμματος.

«Το σχολείο λειτουργεί εδώ και κάποιους μήνες και τα παιδιά διδάσκονται την αραβική γλώσσα, μαθηματικά, επιστήμη, μουσική, ζωγραφική, ενώ αναπτύσσουμε και αθλητικές δραστηριότητες» λέει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ένας από τους «δασκάλους» του αυτοσχέδιου αυτού σχολείου, ο Άχμεντ Χάιελ, «ένοικος» και ο ίδιος του προσφυγικού καταυλισμού.

«Θέλαμε να δώσουμε σ’ αυτά τα παιδιά την ευκαιρία να επιστρέφουν για λίγες ώρες σε μία… κανονική ζωή, αναπόσπαστο μέρος της οποίας αποτελεί το σχολείο» σημειώνει και προσθέτει πως τα παιδιά δεν βλέπουν την ώρα να ενταχθούν σε μία πιο δομημένη εκπαιδευτική δομή, «όπως έχουν δικαίωμα όλα τα παιδιά είτε αυτά που ζουν στα σπίτια τους είτε αυτά που ο πόλεμος έκανε πρόσφυγες».

Το σχολείο στήθηκε με τη βοήθεια της μη κυβερνητικής οργάνωσης InterVolve, εθελοντές της οποίας έφτασαν ως τη Θεσσαλονίκη και τη Softex από διάφορα σημεία του πλανήτη, προκειμένου να βοηθήσουν τους ανθρώπους αυτούς που βρίσκονται «μετέωροι», εξηγεί από την πλευρά του ο Μοχάμεντ, ο οποίος εκτελεί χρέη διερμηνέα για την οργάνωση.

Ένας πίνακας και θρανία φτιαγμένα με περισσή αγάπη και μεράκι από την… ομάδα των ξυλουργών του καμπ συνθέτουν το σκηνικό μέσα στα ξύλινα σπιτάκια που λειτουργούν ως αίθουσες διδασκαλίας. Εκεί που τα παιδιά της Softex κάνουν όνειρα για τη ζωή μετά το καμπ … «στη …Γερμανία», όπως λένε όλα «μ’ ένα στόμα, μία φωνή», όταν η κουβέντα πηγαίνει στον επόμενο -και τελικό- σταθμό του ταξιδιού τους.

Λίγο πιο πέρα, σε έναν σχεδόν ημιυπόγειο χώρο, μία ομάδα νέων έχει στήσει ένα ξυλουργείο. Ο Μαχμούντ, ο Τάρεκ, ο Σαΐντ, ο Άλι και ο Αΐμαν -όλοι από τη Συρία- αποφάσισαν να αξιοποιήσουν δημιουργικά τον χρόνο της αναμονής στο καμπ και με τη βοήθεια προσφορών σε υλικά από την InterVolve έστησαν ένα μικρό ξυλουργείο, όπου εκτός από τα θρανία για το σχολείο έχουν φτιάξει παγκάκια, τα οποία έχουν τοποθετηθεί ήδη στο κέντρο φιλοξενίας της Softex και σ’ αυτό των Βασιλικών, αλλά και ό,τι μπορεί να φανταστεί ο ανθρώπινος νους. Δείγμα της δουλειάς τους -κάποια τραπέζια και ξύλινα παιδικά παιχνίδια- είχαν παρουσιάσει και κατά την πρόσφατη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης.

«Μόνο ο Τάρεκ δούλευε ως ξυλουργός από τα δέκα του χρόνια στην πατρίδα μας, τη Συρία. Όλοι οι άλλοι είμαστε αυτοδίδακτοι και θέλαμε να κάνουμε κάτι για να μην μας “τρελάνει” η αναμονή» λέει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο Μαχμούντ και προσθέτει: «όταν το μυαλό δεν είναι απασχολημένο με κάτι δημιουργικό …ξεφεύγει».

Το …ξυλουργείο των προσφύγων θα μπορούσε να δεχθεί και παραγγελίες από κάποιον που θα ενδιαφερόταν να ενισχύσει το όνειρο αυτών των παιδιών για μία καλύτερη ζωή στην Ευρώπη. «Αρκεί κάποιος να μπει στη σελίδα της οργάνωσής μας στο facebook και να στείλει μήνυμα» εξηγεί, από την πλευρά του, ο Μοχάμεντ.